อย่าลืม ตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยๆล่ะ “มาเป็นเอเจนทำไม(วะ)?”
มีความเบื่อ แต่ไม่รู้จะขยับไปไหน หรือจะขยับไปทำไมให้เหนื่อยกับการเดินออกนอก comfort zone อีกครั้ง
คนเก่งในสายงาน ก็จะถูกเรียกว่าเป็น Specialist หรือที่เรียกให้เท่ห์ๆ อีโก้บวมหน่อยๆ ก็เป็นผู้เชี่ยวชาญนั่นแหละ แต่ส่วนตัว ชอบการเป็นผู้ตั้งคำถามมากกว่าการถูกปักป้ายเป็นบุคคลสำคัญในกรอบบนผนังที่ขยับตัวได้ยาก
“ทำอย่างไรจะจ่ายน้อยลง?”
“จริงหรือ ที่ผลลัพธ์ไปได้แค่นี้? อะไรคือตัวการสำคัญที่จำกัดผลลัพธ์ให้ได้แค่นี้?”
“ทำอย่างไรให้ครั้งต่อไป มันง่ายกว่านี้?”
แน่นอน ว่าการตั้งคำถาม และทดสอบสมมติฐาน ต้องเจอกับความผิดพลาดมากมาย และใช้เวลามากกว่าการทำตามปกติ เพราะด้วยพื้นฐานเดิมไม่ได้เป็นคนที่ logic จ๋า หรือเก่งเรื่อง project management
ไม่ได้เรียนรู้กรอบแนวคิดการบริหารอะไรเลยด้วยซ้ำ มีแค่คำถามเท่านั้น ที่นำพาไปสู่กระบวนการ และความรู้แปลกๆ ที่จะเอามาใช้ไขข้อสงสัยได้
“ถ้าไม่ต้องมาสอนงานคนไม่เอาไหน ไปเรื่อยๆ แต่ retain ไม่ได้ เรามีวิธีอื่นที่จะเติบโตได้อีกไหม?”
“ทำอย่างไรให้งาน Back office เรียบง่ายแค่ปลายนิ้ว?”
“ทำอย่างไรให้เอเจน เชื่อในประโยชน์ของการอัพเดท CRM และเต็มใจในการทำงานร่วมกับการบันทึก?”
“ทำอย่างไรให้ชีวิตแวดล้อมไปด้วยคนเจ๋งๆ มีศักยภาพที่พาเราไปในที่ที่สูงขึ้นอย่างรวดเร็ว?”
คำตอบคือ “ไม่รู้” ภาพบางภาพ ที่เคยคิดไว้ในหัว พอถูกตรวจคำตอบด้วยการทดสอบสมมติฐาน มันกลับไม่ใช่ทางที่ตรงกับใจ แต่สิ่งที่ยังทำให้ไปต่อในทุกวันนี้คือ “ความมีชีวิตชีวา” การได้ใช้ชีวิตที่อยากใช้ มีโอกาสตั้งคำถาม มีโอกาสทดสอบสมมติฐานชีวิตและงานของตัวเอง มันสนุกดี
ปลายทางคือเกษียณ เลิกทำกิจกรรมนอกบ้านไปเลย? คงไม่ใช่ แต่การผูกมัดตัวเองไว้กับออฟฟิศ ทนทุกข์ทรมานกับการเคี่ยวเข็นตัวเองและคนอื่น แค่เพื่อเงิน หรือชื่อเสียงใดๆ ก็ไม่ใช่สิ่งที่จะอนุญาตให้ตัวเองเป็นเช่นนั้น
เมื่อไหร่ที่ gut feeling ตรงกับภาพในหัว และความรู้สึกในใจ นั่นแหละคือคำตอบ
ถ้าไปถึงแล้ว จะกลับมาเล่าให้ฟังอีกนะ